Şair Ələsgər Talıboğlu Böyük şairimiz Mikayıl Müşfiqin həyat və mübarizəsindən bəhs edən "Çılğın dağ çayının nəğməsi" adlı poema yazıb. Ovqat.com həmin poemanı öz oxucularına təqdim edir.
Proloq
Çox gənc ikən sevdim səni
nəğməsindən doymadığım
yerin yeddi tərkindəncə
axıb gələn budaq kimi..
Yatağına sığışmayan
coşqun selli dağ çayı tək,
o ötdüyün nəğmələrin
ax... necə də həzin,kövrək...
Sevdim səni uc-bucaqsız
mavi donlu göylər kimi.
Sevdim səni ay bənizli
nazlı pərim--o Ay kimi.
Sevdim səni xoş, əvəzsiz
Tanrı verən bir pay kimi...
Sevdim səni
ürəklərə duyğu səpən
şəfəq kimi,bir nur kimi,
şeir adlı dəfinənin
dünyasından qopub gələn
bir ləl kimi,bir dürr kimi...
Sevdim səni
Leylasını sevənlər tək,
Əslisini sevənlər tək,
Nigarını sevənlər tək,
Həcərini sevənlər tək...
Eşqi böyük sənətkar tək
layiq idin bu sevgiyə...
Durmamışam boş-boşuna
sevməkdəyəm yenə də mən
elə səni öyə-öyə...
***
Şeir-sənət dünyamızın
Ən möhtəşəm zirvəsində,
Alilərdən ali oldun
Sən ucalıq cərgəsində.
Sərt,yoxuşlu o zirvənin
Əl çatmayan qaşı oldun.
Bu Vətəndə bir şair tək,
Elə məhək daşı oldun.
Ömür yolun gödək oldu,
Qısa bir yol qət eylədin.
Kiçik zaman kəsimində
Milyon ürək fəth eylədin.
Çağlar qəlbli sənətkar tək,
Hopdun zərif könüllərə.
Hər an nurlu duyğularla
Hey səslədin xoş səhərə.
Ilmə atdın neçə könlə
Şeirinlə,nəfəsinlə.
Naxış saldın hər sözünlə,
Pak eşqinlə,həvəsinlə...
Hər hissini tablo kimi
Ürəklərə köçürdün də.
Qələminin gücü ilə
Mey yerinə içirdin də...
Gözəlliyin türlü-türlü
Cilvəsini yaratdın sən.
El gözündə pillə-pillə
Elə qalxdın,boy atdın sən.
Odur ki,bax,hər könüldə
Topdağıtmaz taxt qurubsan.
Millətinin önündəsə,
Alnıaçıq,saf durubsan.
İlhamını aldın elə
Vətənindən,öz elindən.
Onunçün də düşməyirsən
Milyonların, bax, dilindən...
***
Qaynamadı boş-boşuna
köksün üstə binələnmiş
çağlar gözlü bu bulağın,
şeirdənsə yoğrulubdu
pak mayası,xəmiri də
sən doğulan od,ocağın...
“Olsun qiblən bir tərəf,
Durma zülmə bitərəf.
Şah dikilsə bitərəf,
Kəyan olmaz,Key olmaz”--
deyən sənin ulu baban
say seçmə bir Aşıq olub,
o da elə sənin kimi
öz yurduna, yuvasına
öz elinə,obasına
vurğun olub,aşiq olub.
El içində ad qazanıb
öz sənəti,sazı ilə,
min söhbəti,sözü ilə...
Zamanının o sərt, ağır
dolayları, gədikləri
sədd olmayıb qarşısına,
imzasını yazdırıbdı
tarixlərin sal daşına...
***
Səni səndən artıq sevən
atanın da
şeir-sənət meydanında
özünə xas yeri olub,
könüllərdə yuva salmış
ustadlardan biri olub...
İstər yaxın, uzaq olsun
böyük eşqlə,sevgi ilə
taxt qurubdu hər ürəkdə.
O hər kəsi sevdiyi tək
ona qucaq açıb elə
o sevdiyi hər ürək də...
...Qaynamayıb boş-boşuna
köksün üstə binələnmiş
çağlar gözlü eşq bulağın,
şeirdəncə doğulubdu
pak mayası, xəmiri də
sən doğulan o ocağın...
***
Sən heç də deyildin sıradan biri,
Adın hallansa da, adlar içində.
Sonsuz sevgilərə laiq kəs idin,
Doğmalar içində, yadlar içində...
Cavid tək,Cavad tək,bax Şaiq kimi,
Ustadlardan aldın sən öz dərsini.
Öyrəndin həyatda hey addım-addım
Sən sənət dərsini,sən söz dərsini.
Bir coşqun çay idin haylı-haraylı,
Kükrəyə-kükrəyə axardın hər an.
Çağlar ilhamınla,çağlar təbinlə
Min-min könülləri yaxardın hər an...
Hər qaynar bulaqdan alıb suyunu
Sən aşıb-daşardın bir dəli çay tək.
Yeni-yeni qüvvə,vüssət verərdi,
Hər insan oğluna səndəki ürək...
Məcra tanımazdın, sədd tanımazdın,
Hər zaman qoşardın öz axarınla.
Daima qəlblərə nur çiləyərdin,
Axardın öz axar,öz baxarınla...
Bir çılğın nəfəsli dağ çayı kimi,
Salardın hər elə,obaya soraq.
Paslı ürəklərin,paslı qəlblərin
Açardın pasını şəfəq saçaraq...
***
Bir parlaq Ay idin...gülərüz bir Ay...
Elə ay kimi də batıb da getdin.
Gah şaqraq, gah kövrək söz lövbərini
Min-min ürəklərdə atıb da getdin...
Dərin dəryalarda üzdün qəvvas tək,
Bir kimsə qolunu yora bilmədi.
Gələn sabahların eşqiylə heç vaxt,
Heç kim sənin kimi içdən gülmədi...
Hər qəlbə hərarət səpərdin elə,
Günəş tək parlardın göyün üzündə.
Gücünü günəşdən aldığın üçün,
Günəş hərarəti vardır sözündə.
Bəzən də selləmə yağış olardın,
Qalın buludlardan yağan bir yağış...
Körük sinələrin yuyub ahını,
Yerində salardın sən incə naxış.
Nəfəsindən xalqın iyi gələrdi,
Hər sözün çalardı,bax,min bir rəngə...
Axardı hər qəlbdən-qəlbə saf su tək,
Odur ki,vuruldum bu xoş ahəngə...
Sənin ilhamına qanad taxdıran
Könlündən sellənən şux duyğun idi.
Vətən torpağına olan bu sevgin
Böyük məhəbbətin,bil,sayqın idi.
Sənət göylərinin fatehi oldun,
Dolaşdın qartal tək əngin zirvədə.
Təbinin önündə baş əydi, ustad,
Səndən “öndə” duran hər bir “zirvə”də.
Üfüqdən-üfüqə səni səsləyən,
Doğan sabahların şaqraq səsiydi.
Könlündən axanı sapa düzməksə,
Sənətə vurğunluq həvəsiniydi...
***
Paxıl bəbəklərə sancılaydı ox,
Xəbis ürəkləri tarmar olaydı.
Xeyirxah,bil,nəcib insanları da
Həyatda daima həmvar olaydı.
Gözü götürmədi paxıl “dostların”,
Bir olub verdilər səni güdaza.
Haqqında min cürə böhtanlar dolu,
Gizlincə danoslar hey yaza-yaza...
Çatdılar köksündə bir qızmar ocaq,
Hətda körüklə də körüklədilər.
Sənə,bax,elçilik edən “dostların”
Bilərək ölümə sürüklədilər...
“Ah,mən gündən-gündə bu gözəlləşən,
İşıqlı dünyadan necə əl çəkim?
Bu yerlə çarpışan,göylə əlləşən,
Dostdan,aşinadan necə əl çəkim?..”
Səninsə əl çəkmək istəmədiyin
Dostların bildinmi nələr etdilər?..
Zülmətə bələnən yay gecəsində,
Bax,gedər-gəlməzə səni “itdilər”...
Aldılar əlindən “sona Dilbəri”,
Yurdunu dağıdıb viran qoydular.
Sənə əl çəkdirib “təbi-valadan”,
Ruhunu başdanca tamam soydular.
İndi bir məzarın yoxdur ki, belə,
Üstünə tər-təzə çiçəklər səpək.
Ziyarət anında çöküb qarşında
Qara baş daşından,de,hərdən öpək...
Namərd gülləsinə tuş gəldin,atam,
Qanından rəng aldı Nargin adası.
Yağının əliylə çəkildi tətik,
Hələ də qulaqdan getmir sədası...
Deyirlər Xəzərə atılıb nəşin,
Demək ki,göy Xəzər olub məzarın.
Bu doğru deyildir--əbədi yurdun,
Yalnız ürəklərdə sən tək yazarın.
Xəzərlə bil,birgə anılır adın,
Ruhun dolaşmaqda Xəzərin üstə...
Eləcə Xəzərdir ən son kitabın,
Eləcə Xəzərdir sonuncu bəstən.
Xəbislik hissinin oldun qurbanı,
Həyatdan heyif ki,getdin çox erkən.
Səni zor gücünə məhv eylədilər,
Dünyaya bu qədər sən bağlı ikən...
Epiloq
Sənin söz sənətin,söz adlı dünyan
Min-min ürəkləri fəth etdi hər an.
Mən də vurğunuyam,bax,şeirinin,
Ey böyük nəğməkar, ey böyük insan!..
“Yenə o bağ olaydı...” kəlmələri
milyonların bitdi elə dilində.
“Arzuya bax sevgilim...”misraları
Lövbər atdı hər bir kəsin könlündə.
Ürək tellərini çaldın saz kimi,
Təbinin qüdrəti zirvələr aşdı.
Sənət meydanında çaldığın zəfər
Sənə şan gətirdi,ellər dolaşdı.
Ruhunun önündə səcdə edirəm,
Hər adın gəzəndə dodaqda-dildə.
Köksümü qabardır sevgi hisslərim,
Adın çəkiləndə ülfətlə eldə...
Mənə elə gəlir sən ölməmisən,
İlahi bir varlıq sanıram səni.
Övlad atasını yad eyləyən tək,
Eşqlə, məhəbbətlə anıram səni.
Gəzir nəğmələrin dildə-ağızda,
Demək ki,həyatda hələ də varsan.
Adın könüllərdə yuva tapıbsa,
Ay ustad, nə xoşbəxt,nə bəxtiyarsan...
...Sənin söz sənətin,söz adlı dünyan,
Min-min ürəkləri ram etdi hər an.
Mən də vurğunuyam,bax,şeirinin,
Ey böyük nəğməkar, ey böyük insan!..
Yanvar-Oktyabr 2017-ci il.
Paylaş: