AĞLAMA

 Qəflət öləcəyəm. məni ağlama,

Sənə nə vermişəm, ağlayasan ki?!

Mənsiz örpəyini qara bağlama,

Ağ örpəyin yoxmu bağlayasan ki?!

 

Məni ağlayanlar çox olacaqdı,

Göylər ələyəcək göz yaşlarını.

Dənizi coşduran qızıl balıq da,

Üstümə səpəcək daş-qaşlarını.

 

Bulaqlar başında olacam ,Vallah,

Qəmimi kimsəylə bölməyəcəyəm.

Mənə ruh verəcək, o, ulu Allah,

Çiçəklər qəlbində ölməyəcəyəm.

 

Mənim balalarım ilham pərim tək,

Məzarım başında hönkürəcəkdir.

Bu vaxtsız ölümə dözməyib külək,

Yanan şamları da söndürəcəkdir.

 

Gözəllər gözəllik nəğmələrimi,

Gülab nəfəsiylə bəsləyəcəkdir.

Neçə qardaş ahı,bacı ağısı,

Məni bu dünyaya səsləyəcəkdir.

 

Qəflətən öləcəm məni ağlama,

Sənə nə vermişəm, ağlayasan ki?!

Mənsiz örpəyini qara bağlama,

Ağ örpəyin yoxmu bağlayasan ki?!

 

Sən demə, bu dünya mənlik deyilmiş

Bir payız  günündə gəldim dünyaya,

Təbiət əyninə çəni geyibmiş.

Çoxu sevinsə də Tanrı payına,

Sən demə, bu dünya  mənlik deyilmiş.

 

Anam nə söylədi sözünə baxdım,

Qayğıya bələnən  gözünə baxdım,

Dönüb bu dünyanın  özünə baxdım-

Gördüm ki, hər büsat şənlik deyilmiş,

Sən demə, bu dünya mənlik deyilmiş.

 

İllərlə qədəkdən  köynək geyindim,

Həyatda çalışqan, bir az yeyindim,

Verdiyi payına küsdüm, deyindim-

Cavabı düz çıxan tənlik deyilmiş,

Sən demə, bu dünya mənlik deyilmiş.

 

Özümə xəyaldan dünya yaratdım,

Hara addım atdım, düz addım atdım.

Gəlib xırmandakı xırdağa çatdım-

Bu pay da toxumluq,dənlik deyilmiş,

Sən demə, bu dünya mənlik deyilmiş.

 

Gözüm qalmasa da sərvət-varında,

Saçlarım üşüdü qırov, qarında,

Sarsıldım ehtiyac dalğalarında-

Yanağı al boya-ənlik deyilmiş,

Sən demə bu dünya mənlik deyilmiş.

 

Qorxdu adlanaram,söz yayıb keçdi,

Neçə yol adımı adlayıb keçdi,

Ömür kitabımı qatlayıb keçdi-

Heysiyyət,şərəfi-mənlik deyilmiş,

Sən demə, bu dünya mənlik deyilmiş.

 

Məni öz doğması bilmədi, niyə,

Saldığı  düyünlü ilmədi, niyə,

Doğrusu bilmədim,bəs nədi, niyə-

-Dünya,Yusifoğlu, sənlik deyilmiş,

Sən demə, bu dünya mənlik deyilmiş.

 

                                                                                                                                   
      Sözümçiçəkləyib
            Şair  Asim   Yadigarın 

          ad  gününə  yazılan  şeir.

Şərur  mahalında gəldin  dünyaya.

Həyatda  ilk izin bu  yerlərdədi.

Siğmadın  günlərə,  sığmadın  aya,

Ömrünün hər  anı  şeirlərdədi.

 

Döndü  xatirəyə  məktəb  illəri,

Qovuşdun sevimli  tələbəliklə.

Dindi  ürəyinin  kövrək   telləri,

Ötüşdü  günlərin  qələbəliklə.

 

Sən   sözlə   oynadın  , bəşəri   sözlə,

Sözə  ürək  dostu, sirdaş  söylədin.

Közlü  sözlərinlə, sözlü  gözünlə,

Köksünü  nəfsindən  uzaq  eylədin.

 

Taleyin   aramsız   zərbələrindən,

Qapın döyəcləndi  yağış, doluyla.

Qorxmayıb  zamanın  hərbələrindən,

Yol  etdin   zirvəyə  "Zirvə  yolu"yla.

 

 

Yay kimi  gərildin ,  korun  alışdın,

Sözə, söz  deməyə  dəyişdi  yönüm.

Yeni  kitabında   sözlə  barışdın,

,,Unut  bu  sevdanı...”  başına  dönüm..

 

 

Qanınla  yazdığın   ,,Torpaq  davası”,

Səngərdə    döyüşdü  acgöz  yağıyla.

Şəhid  atasının  şəhid  balası,

Qayıtdı  evinə ,,Oğul   dağı”yla.

 

 

 ,,Hər  şeyin  sonu  var...”son qoydu  qəmə,

Arazdan  adlayıb , Təbrizə  yetdin.

Gözlərin  sevincdən  bələndi     qəmə,

Ulu  Şəhriyarı     ziyarət   etdin .

 

 

 Çişcək   kimi  kövrək,   zərif   şeirlər,

Sənin   sərvətindi,  sənin  varındı.

Bunu   mən  demirəm, bunu  deyirlər,

Əldən_ələ  gəzən    kitablarındı.

 

 

...Sözüm  çiçəkləyib  bu  qış  günündə,

Hələ   ətir  saçan   arzularım  var.

Bəndəsi  olduğun  sözün  önündə,

Həmişə uca  ol, Asim   Yadigar!

 Ş Ə R U R U N

Dədə   Qorqud   gəzən  Oğuz elimdi.

Uludu  torpağı,  daşı  Şərurun.

Dili  Türkün  dili_ ana  dilimdi,

Qədimdən _ qədimdi  yaşı  Şərurun.

 

Burda   arxalanıb  dağlara  dağlar,

Dərın  dərələrdə  çayları çağlar.

Torpağı  göynəsə göyləri  ağlar,

Arpaçay  sayılır  qaşı  Şərurun.

 

Tanrı    özü  bilən  dərd göndəribdi,

Neçə  fəlakəti  sərt  göndəribdi,

Nanərdin  önünə  mərd  göndəribdi,

Bəlalar  çəkibdi  başı  Şərurun.

 

Ürək  ovsunludu  baharı,  yayı,

Mavi   səmasında  Ulduzu,  Ayı.

Yoxsa da  sərvətdə   payızın  tayı,

Zərgər  naxışlıdı  qışı     Şərurun.

 

Gəzdikgə  görərsən  barlı  düzləri.

Zəhmətlə  nurlanan  gülər  üzləri.

Tanrı  yaradandan  ta  üzü   bəri,

Yeyilir  ellərdə  aşı Şərurun.

 

Yeraltı,  yerüstü  varı  tükənməz,

Zirvədən  qartalı ,  qarı  tükənməz ,

Çiçəyin  üstündən  arı  tükənməz ,

Ətrindən  tanınır  balı  Şərurun.

 

Min  büsat  qurulur hər  bucağnda,

Güllər  ətir  saçır tər  qucağnda,

Ömrünün  gəncləşən  səhər cağında,

Qəlblər  ovsunlayır   halı  Şərurun,

 

Dədə  Qorqud  gəzən  Oğuz  elidi,

Dili  ana dili  _ türkün  dilidi.

Məğrur  Naxçıvanın  d u r n a   telidi,

Qədimdi,  uludu  yaşı  Şərurun.

                                                                     

 

 

DAHA QAR YAĞIR,

QAR YAĞIR

 

Yağışlar yağdı ,qurtardı,

Daha qar yağır,qar yağır.

Kimin evinə qəm-kədər,

Kimin çölünə var yağır.

 

Kövrək olur ,güllər nədən,

Boylananda pəncərədən.

Qəmli-qəmli tül pərdədən,

Baxan gözlərə qar yağır.

 

Ömrün gülşəni qaralıb,

Yamyaşıl orman saralıb,

Yollar yamanca daralıb,

Daha izlərə qar yağır.

 

Gəlib yetdi elə zaman,

Baxışı ox,sözü kaman,

Yanağından qanı daman,

Daha izlərə qar yağır.

 

Dağ bürünüb duman- çənə,

Saç bələnib qırov, dənə,

Yusifoğlu,ta ömrünə,

Daha qar yağır,qar yağır.

 

     PAYIZDA  ÜŞÜYƏN  ÇİÇƏK

Soyuq  dəyib   sozalırsan,

Rəngin  qaçıb , bozarırsan,

Çox  kövrək  görkəm  alırsan_

Payızda  üşüyən  çiçək.

 

Qırov   düşür  çətirinə,

Nəm  qarışır ətırınə,

Şaxta  dəyir  xətirinə_

Payızda  üşüyən  çiçək.

 

Yaxanı ayaz  sökübdü,

Köksünə  duman  çökübdü,

Sazaq   səbrini  tökübdü_

Payızda   üşüyən   çiçək.

 

Ətir saçdın  yazda,  yayda,

Uşaqları  eyni  qayda,

Ovsunladın  çoxlu  sayda_

Payızda  üşüyən  çiçək.

 

Tanrı bölüb elə bölüm,  

Hər canlıya çatar ölüm ,  

Bu halından qorxma, gülüm,

Payızda  üşüyən  çiçək!